Een auto op curacao

De autozoektocht die ik eigenlijk bij aankomst was gestart was eigenlijk al op dag drie gestopt toen bleek dat ik de auto van Tom (vriend van Enoch en Annelies) kon overnemen. Een beetje ingewikkeld verhaal samengevat; Tom huurt de auto van Roel (Budget Marine) en hij verkoopt de auto weer namens iemand in Nederland. Door deze ingewikkelde constructie duurde het tot en met maandagmiddag voordat we de papieren op orde hadden. Om hier een auto over te schrijven op je eigen naam moet je nog al wat stappen doorlopen. Allereerst heb je een roze papiertje nodig, verkrijgbaar bij het Belastingkantoor. Deze moet je, samen met de huidige eigenaar van de auto invullen. Dat hadden we dus maandag voor elkaar, inclusief een kopie van het identiteitsbewijs van de eigenaar. Vandaag dus op pad om eerst naar het belastingkantoor te gaan.

Een muffig, donkerbruin gebouw met een grote parkeerplaats erbij dat bijna altijd helemaal vol staat. Als je binnenkomt staan er een paar grote bewakers en een nummertjesautomaat. Hier moet je het juiste nummertje (zoals bijvoorbeeld bij de gemeente) uit halen en vervolgens in een rij met stoelen gaan zitten kijken naar het digitale bord waarop de nummertjes elke keer verschijnen. Gek genoeg hangt daarnaast een enorm LCD scherm dat je constant wijsmaakt dat er leuke stranden zijn, winkels waar je de leukste bikini’s kunt kopen en waar je verlekkerd wordt met de beste strandtentjes met de lekkerste cocktails. Een beetje jammer dat je dan in zo’n muffig gebouw zit te wachten tot je naar loket vijf mag komen.

Na een minuut of tien verscheen ons nummertje op het digitale bord (ons nummertje, want Tom was met me mee). We kwamen bij het verkeerde loket uit en moesten terug naar loket vijf. Gelukkig mochten we even voor iemand anders. We kregen een wit papier mee en er werd ons gemeld dat we naar het keuringslokaal moesten gaan. Tom wist gelukkig waar dit was en daar gingen we weer in de Nissan Sentra. Mijn Nissan Sentra, althans voor 10%, wat ik op dat moment nog niet echt door had. Toen we om elf uur, na even zoeken, bij het keuringslokaal aankwamen zat het binnen aardig vol met mensen. We waren eerst bij de ‘keuringen’ zelf uitgekomen en werden toen gewezen naar een ander huisje. ‘Je moet naar die gele huisje toelopen, boven, om de hoek bij die gele deur.’ Zei de keuringsmedewerker. Wij daarheen en daar bleek dat je een nummertje nodig hebt. De nummers waren alleen op. De nummers op? Hoe kan dat? Dacht ik. Maar als we om half één terug zouden komen waren er weer nummertjes. Inmiddels was het bijna half twaalf en begonnen we honger te krijgen dus zijn we even naar de KFC gegaan om te eten. Tom heeft 18 jaar lang aan zijn boot gewerkt, de Alcatras en is nu een oude visserskotter met het interieur van een luxe jacht. Gelukkig kan Tom ook wel aardig babbelen en hadden we genoeg om over te praten. ‘Mijn dochter heeft ook een paardentik’ zei hij en daar kletste we een tijdje over door.

Om half één waren we weer terug bij het keuringslokaal en er zaten al een stuk of vier mensen te wachten. Wij zouden dus nummer vijf hebben. Om één uur begonnen ze pas met het uitdelen van deze nummers en omdat de mevrouw voor mij niet de juiste papieren bij zich had werd het nummer vier voor ons. We gaan om twee uur open, zei de strenge, gezette, Antilliaanse vrouw met kort haar en security kleding aan en een petje op. Weer een uur om te wachten dus en toen zijn we maar even naar de jachthaven (daar vlak bij) gereden. Daar staan alle schepen op de kant op van die enge ‘stokjes’. Tom zijn boot moet binnenkort ook op de kant vertelde hij terwijl we langs alle dure jachten liepen. Hij maakte nog een praatje met een van de scheepsmonteurs daar (Tom heeft zelf ook jaren in de scheepsbouw gezeten) en hij vertelde mij over zijn motorclub in Nederland. Zoiets als de Hells Angels. Om twee uur waren we weer bij het keuringslokaal en konden we wachten tot nummer vier werd geroepen. Het lokaal bestaat uit een bankje langs de muur, één grote, schilferende gele deur en twee loketten die volgeplakt zijn met briefjes waarop staat welke papieren je nodig hebt, dat het voorbij de deur verboden is voor onbevoegden en dat je informatie moet vragen bij de bewaker zodat je niet voor niets hebt zitten wachten. Om half 3 stonden we weer buiten met een keuringsrapport op mijn naam.

De volgende stap was om naar de verzekering te gaan om vervolgens met al deze papieren terug naar het belastingkantoor te gaan om alles af te ronden. Die laatste twee stappen zijn niet gelukt, omdat ik, na lang wachten in het moderne, met airco verkoelde gebouw van de verzekering, erachter kwam dat verzekeren elders veel goedkoper zou moeten zijn. Het belastingkantoor is om half vier al gesloten dus daar stonden we ook voor een dichte deur. Deze twee dingen moeten morgen dus nog gebeuren voordat de auto ook echt van mij is. Tom maakt morgenochtend de lagers nog even voor me en komt mij dan weer ophalen. Hij moet ‘uitklaren’ omdat ze weer verder gaan, ze gaan richting Sint Maarten met de boot. (je moet dan melden bij de douane dat je niet meer op Curacao bent). Als zij dat morgen doen, kan ik die laatste twee dingen regelen zodat ik daarna eindelijk vier wielen heb om me zelfstandig mee te kunnen verplaatsen. Dat zal wel een opluchting zijn want zonder auto begin je hier vrij weinig. Als je alleen al kijkt hoeveel kilometer je moet afleggen om een auto op je naam te zetten snap je waarom.

Dan kan ik ook mijn zoektocht naar een leuke baan hier gaan voortzetten! Het was prachtig weer vandaag en ik ben lekker bruin geworden :) een voordeeltje van wachten in de zon! Als ik morgenmiddag alles geregeld heb ga ik eindelijk naar het strand hier (naar Mambo Beach). Ik heb nog geen strand gezien en dat is toch best wel frustrerend als je hier al meer dan een week zit ;) Ik ben benieuwd!