Bon Bini!

Zondagochtend half 7 opstaan, ik had verwacht de hele nacht klaarwakker te zijn, maar het tegendeel was waar. Na het geslaagde afscheidsfeestje in de Swipi en de Harder was ik gewoon brak genoeg om lekker te kunnen slapen. Bij het wakker worden had ik wel verwacht een adrenalinekick door mijn lijf te voelen, vandaag is de dag! Ook niet… Nou ja, dat zal wel komen als ik op Schiphol sta dan. Mijn koffer had ik gisterenavond gelukkig al definitief dicht gedaan, dus als ik nog wat was vergeten kon ik daar ook niets meer aan veranderen. Nog even lekker onder de douche en dan gaan! Gelukkig brengen paps en mams me naar het vliegveld. Na gisterenavond nog even afscheid te hebben genomen van m’n vriendinnetjes en Freek, kon ik dan op het vliegveld nog even goed gedag zeggen tegen m’n ouders. Ik stap de deur uit en mijn tenen waren al zo goed als bevroren! “Jeetje wat is het koud hier, nog een een paar uur en dan is het verschil gewoon meer dan 30 graden, ik kan nu al niet meer wachten.” Paps heeft, om het nog maar even te benadrukken, de auto al ijsvrij gemaakt dus we kunnen gelijk wegrijden. Goed op schema, we zouden dan rond een uur of negen aankomen op Schiphol. Het online inchecken was ook al gebeurd dus alleen mijn bagage moest nog even worden gedropt.

Kaas 34, was de parkeerplaats op Schiphol, handig vind ik dat altijd. Helemaal aan de andere kant dus mochten we weer extra vaak “Mind your step” horen op de loopbanden. Bagagedropoff, kon ik vinden in vertrekhal 3. Bij het inleveren van de bagage bleek dat er een ander toestel zou worden ingezet, anders konden we pas om 17.00u vanavond vertrekken. Dit had voor een aantal mensen natuurlijk nog al wat voeten in de aarde omdat er minder comfortklasse plaatsen waren in dit toestel. “Ik ben gedowngrade naar de Economy Klasse, wat ontzettend irritant” klonk het al een paar keer om me heen. Als ik maar een stoel heb, dan vind ik het prima, dacht ik. Even stond ik er bij stil dat ik straks toch echt in het vliegtuig zou gaan stappen. Eerst nog even een bak koffie en een peuk. Waar ik verwacht had het Hello Goodbye momentje te gaan krijgen, bleef emotioneel gehuilebalk uit. Mede omdat paps en mams erg rustig bleven. “Ga er wat moois van maken Lientje” en “Ik hoop dat je veel mensen leert kennen en leuke dingen gaat meemaken” gaven me juist een gevoel van rust en kracht om er keihard voor te gaan.

Nu ik door de douane ben sta ik er echt alleen voor, best een gaaf gevoel eigenlijk. Omdat het al kwart over 10 is en het boarden om half 11 zou beginnen, zit shoppen er even niet in maar echt erg is dat niet.

Ik sjokte rustig aan eens naar de gate waar ik moest zijn. Echt verwacht had ik niet dat ze om half 11 ook daadwerkelijk zouden gaan boarden en dat bleek ook niet zo te zijn. Dat werd zo’n beetje kwart over 11. Ik zat helemaal achterin het toestel en tot mijn verbazing zat er niemand naast me. Ik nog denken dat dat vanzelf wel zou komen, maar tot mijn grote geluk mocht ik twee stoelen voor mezelf! Best naar voor de mensen die Comfort hadden geboekt en nu hutjemutje naast elkaar zaten in Economy :P. Zo achterin het vliegtuig was eigenlijk helemaal niet verkeerd, ik zat duidelijk bij de mensen die het allemaal niet zo veel scheelde waar ze zaten. Ik had mooi zicht op hoe ze de bagage in het vliegtuig deden, eindelijk sloten ze de deuren. Toch werd er na een tijdje omgeroepen dat er een “klein technisch probleem” was… Ze gingen dit proberen op te lossen en zodra het mogelijk was zouden we gaan vertrekken. Dit werd pas half 2! Dat duurde lang. Gelukkig was ik tegen die tijd al verzonken in het boek dat ik mee had.

Het mooie was dat we wel om bijna dezelfde tijd aan zouden komen in Curacao. Hoe ze dat doen, weet ik ook niet maar blijkbaar hadden ze wind mee ofzo. Ook wel prettig voor Nienke en Matthieu ( de verhuurders van mijn kamer ) omdat ze mij op zouden komen halen op Hato Airport. 19.30u lokale tijd zou ik aankomen op Curacao, na een stop op Aruba. Tijdens die stop werd het vliegtuig opnieuw bevoorraad, de tropische warmte kwam stiekem al even naar binnen en ik wist gelijk dat dit een goede keuze was! Omdat het toestel na Curacao weer door zou vliegen naar Nederland kwamen er nieuwe mensen aan boord. Mijn vrije stoel naast me moest ik op geven, maar dit was niet erg want Marco, die naast me kwam zitten, had gelijk een leuk praatje! Hij heeft een appartementje op Aruba en gaat er per jaar een paar keer naartoe. Hij had vandaag nog een triathlon gedaan (pff ik kan het me niet voorstellen) en kan zich altijd even lekker loskoppelen van Nederland als hij op Aruba is. Hij bood me aan dat ik zijn appartement mag huren over twee maanden (omdat ik dan op zoek moet naar nieuwe woonruimte), dus mocht ik nog naar Aruba willen is dat ook nog een optie. J

Omdat ik een enkel ticket had geboekt, had ik nog wel wat voor de boeg bij de immigratie van Curaçao, officieel moet je namelijk in het bezit zijn van een geldig retourticket. In het vliegtuig moest ik de immigratiepapieren invullen en heb daar op gezet dat ik voor 2 maanden zou gaan. Het adres van mijn kamer erbij, klaar. Ik was er op de een of andere manier wel van overtuigd dat het goed zou komen. De rij bij de immigratie was lang en schoot niet echt op, ze laten je vast alvast een beetje wennen aan het leven hier, dacht ik. Of ze zijn heel streng dat kan natuurlijk ook nog. Ik leverde mijn paspoort en de immigratiepapieren in bij de redelijk forse, streng kijkende, Curaçaose dame achter de balie. Nu maar hopen, dacht ik. Ik friemelde nog wat aan mijn tas en keek een beetje nonchalant. Tot mijn verbazing had ik binnen twee seconden mijn paspoort weer terug. Zonder een woord te hebben gewisseld met deze dame, griste ik het paspoort uit haar stevige handen en liep ik doodleuk door. Op zoek naar mijn koffer, rennen want hij ging al weer bijna nog een rondje! De douane nog, daar stond niemand dus ik liep zo naar buiten en zag eigenlijk gelijk mijn naambordje al staan. Ik gaf Nienke een hand en liep, of liever gezegd, strompelde met die lompzware koffer, naar de auto…

Wat een fijn ontvangst. Nienke is arts en Matthieu advocaat op het eiland en ze zijn beide niet op hun mondje gevallen. Hebben een vlotte babbel en weten je goed op je gemak te stellen. Vannacht heb ik in een andere kamer met airco geslapen en vanmorgen kon ik mijn kamer in. Gisteren en vanmorgen al even kennis gemaakt met m’n roomies Bastiaan, Erik en Martha. Drie gezellige vlotte mensen denk ik. Erik zat in mijn kamer en gaat vandaag weer naar huis. Jammer, want hij is echt zo’n gezellige, vrolijke Rotterdammert!

Bij de supermarkt die hier om de hoek zit heb ik wat lekkere broodjes gehaald en wraps voor vanavond. Vergeetachtig als ik ben was ik nog sigaretten vergeten te halen dus net nog even terug geweest. En nu kom ik er achter dat ik ook frisdrank vergeten ben.. Dus straks nog maar even terug. Vanavond probeer ik Annelies en Enoch te bellen, want zij komen hier aan met hun boot, kunnen we even afspreken voor morgen! Leuk joh, als je op 10.000 km van huis bent als eerst even afspreken met je oude buurtjes :)